lunes, 23 de abril de 2012

Desde aquel domingo 11 que te vi... "Supe que entre nosotros iba a pasar algo grande. Algo por lo que nunca olvidaríamos. Algo por lo que valdría la pena luchar".
En mi cabeza solo tenía en mente, caer bien. Y que como mínimo quisieras volver a pasar un agradable día conmigo, porque te lo pasabas bien, si luego había o surgía algo... No tenía de momento eso en la cabeza aunque mis amigos y mis más conocidos si. Porque para ellos era como si les presentara el novio. Ya que les llevaba días hablando de ti. Y leían mis textos, y veían mi gran entusiasmo y ganas en verte y conocerte en persona. Veían la ilusión de nuevo en mi rostro.
A medida que iba acabando el día, mi corazón se encogía (sabía quizás que podía haber algo de "química" entre nosotros, que podría suceder algo si nosotros quisiéramos). En definitiva, se me encogía el corazón. Pero por el echo de que deberías de volver y ya se habría acabado lo bueno. El día. Nunca olvidare: cuando cada vez nos íbamos acercando el uno más hacia el otro... Cuando ya no sabíamos que hacer, que nos quedábamos sin argumentos de los que reír. Cuando mis amigos querían que no se interpusiera nadie entre nosotros dos, porque veían que nosotros queríamos algo, veían que me gustabas. Y que quería algo. Pero que no tenía suficientes palabras, ni tenía gestos por los cuáles demostrar tal efecto por vergüenza, y porque nos acabáramos de conocér. Cuando cada vez me acercaba más a ti en los asientos de atrás de aquel 4x4 de mi amigo gay y me iba ciñendo hacia tu cuerpo, porque tenía miedo de que aquella fuera la última vez en la que te viera, y mi corazón diera un golpe hacía la ilusión del haber creído encontrar a alguien por fin... Mi mano y tu mano, se arraparon de golpe y estuvieron juntas casi tres cuartos de hora, cada vez con más fuerza. Pero después me di cuenta a la que lleguemos a la hora de la despedida... Cuando tus labios tocaron los míos, di fin a que sabía que podía hacerme ilusiones. A que podía creer, que iba a tener algo por lo que luchar. A que había conocido a alguien increíble, genial.
Luego después vinieron las ganas de perder. Los miedos y los prejuicios. Al haberlo pasado tan mal en un pasado, no podía parar de pensar, en que podría volver a pasarlo mal, o incluso peor de lo que llegué a vivir.
Luego me acuerdo perfectamente, nunca lo olvidaré. Subirme adelante del 4x4 de copiloto, y empezar a hablar del día en si, y de ti a más no poder con mi amigo. Y yo como siempre, tan pesimista. Pero Jordi siempre me daba motivos por los cuales ser optimista en aquella hora devuelta a casa. Me decía que no te veía con mala fe. Y que veía en ti un chico tranquilo, y agradable. Veía que podía suceder algo bonito. Algo más que una amistad.
Nunca olvidaré sus palabras: Intenta-ho. No hi perdrás mai res intentant-ho. I si caus, t'aixecas de nou com has pogut fer fins ara.
Ara lo que tengo que decir, es que no me he caído.
Después nos íbamos viendo, y viendo. Y nunca olvidare a mi madre decirme: Mariona... filla... Me puedo encariñar de él?, no se irá?
Y ami me agrado mucho poderle decir, si mama, sí. De él si que puedes encariñarte, porque lo que es por mi parte, no quiero que se vaya nunca de mi lado. Me encanta mamá. Es un dulce de hombre. Mi madre se echo a reír. Y mi amiga Silvia empezó detrás de ella también. Yo iba hablando contigo por whatsapp.... (como no) No podía no hablar contigo ni una hora, que ya te echaba de menos. Y en aquel momento era el momento de la sinceridad... Porque te conté que tenía mucho miedo... Y nos decíamos grandes cosas, que cualquiera diría que estábamos enfermos de amor entonces, y lo seguimos estando. Porque no hay día que nos venga la inspiración después o antes del día.
En definitiva... Mi madre como no, pidió leer algo de lo que me decías... Así que sin más, Silvia se chivo de algo que vio. Y mi madre se sonrojó y dijo: Oh nena, oh. Que bonic, no? Això es amor i l'ho demès són tonterias ;)
Ara nomès puc dir... Que sense tu no sóc ningú, que sense tu la meva vida no te sentit. I que mai, mai, mai, però mai, vui que marchis de la meva vida. Per què sí. Vares arribar no se com ens ho varem fer, pero vares arribar sense més:), pero ara que has entrar en ma vida, no vull que marchis. Perque no ets nomès el meu món senser.. Si no que ets la meva vida, ets la raó de tots els meus somnriures. La raó de perque te tot tant de sentit al cap i a la fí.
Els teus somnriures tot tu, tot tu... La teva mirada, els teus llavis, les teves orelles, el teu cabell, a teva olor... Imposible oblidar. Imposible no voler pasar el que queda de vida amb tu. T'ho vaig dir, i t'ho diré els cops que faci falta, i hem fare pasada fins i tot. Pero quan et vaig dir infinitat, va ser per alguna raó. Perque tu per mi ho ets tot. Perque amb tu vui la meva infinitat.

INFINITAT AL TEU COSTAT AMOR

No hay comentarios:

Publicar un comentario